‘Ik snapte er helemaal niets van. Er wordt alleen Engels gesproken tijdens de les.’ Paniek in zijn stem. Tygo had vandaag voor het eerst Engels op het gymnasium. De leerlingen mochten geen vragen stellen in het Nederlands. Hij had geen idee hoe hij duidelijk moest maken dat hij het niet begreep. Dus hij zei niets. En keek hoe zijn klasgenoten reageerden. Die verstonden de docent wel. Of deden alsof. Knap dat hij niet boos werd. Of wegliep. Of allebei.
Reviews
Kan een gewone basisschool bieden wat Tygo nodig heeft? Dit vroegen we de onderzoekster die ons vertelde dat Tygo hoogbegaafd is. Ze had geen pasklaar antwoord. Want het hangt af van hoe bereid een basisschool is om aanpassingen te doen. Hoe komen we er dan achter?
Mijn zoon Tygo is 9 en een fijne leerling. Hij is vrolijk, gezellig en komt goed mee. Hij is snel afgeleid in de klas, waardoor hij bijvoorbeeld zijn rekenwerk niet af krijgt. Heeft een bloedhekel aan kinderen die de spelregels buigen tijdens het sporten. Maar verder prima. Op school dan. Volgens de docenten. Thuis zagen we een andere Tygo.
Het aftellen is voorbij, 2022 is begonnen! Thuis gaat het er ontspannen aan toe nu het nog vakantie is, met uitslapen, spelletjes doen en spullen op Marktplaats zetten. Het geeft het gevoel dat er een relaxed jaar voor ons ligt. Dat klopt niet helemaal, volgende week begint het werkende leven met alle dynamiek weer. Maar dat vooruitzicht is veel beter nu we maandag niet overschakelen naar thuisonderwijs.
In die kleine hoekjes, daar zitten de ongelukken. Het is een zomerse dag, het opblaaszwembad staat op het gras in onze tuin. Niet overdreven groot, niet diep. Gewoon een zwembadje waar onze jongens, drie en zeven, kunnen spetteren. Met een partytent erover, om de zon weg te houden. We houden het zwembad goed in de gaten. Dennis en ik zijn er altijd bij of we kijken vanuit de keuken toe, als we snel even wat eten of drinken pakken. Naar de wc gaan stel ik uit, tot Dennis op kan letten.
op een onrustige zomeravond
gaat de wind liggen
wacht Nederland ademloos af
in gedachten bij een man in een ziekenhuis in Amsterdam