Met deze woorden vertrok Tygo vandaag naar een logeerpartij bij opa en oma. We zien hem wel weer verschijnen. Normaal is dit na 1 of 2 nachtjes al. Maar naar huis gaan betekent deze keer weer in quarantaine zijn. Ik denk dat hij nog wel een tijdje wegblijft.

Tygo mocht vandaag de wijde wereld weer in, wij niet.

Wat een feest vandaag. Sneeuw! Maar we moesten er wel lang op wachten! Tot het sneeuwen begon heeft Tygo wat van zijn schoolwerk gemaakt. Groep 3 krijgt stevig wat huiswerk op en met zijn beperkte energie kost het hem moeite om dat bij te benen. Het lukt hem nog niet om het huiswerk wat ze voor 1 dag op krijgen, ook in 1 dag te doen. Rekenen bleek al niet zijn favoriete vak te zijn (dat ontdek je als je het huiswerk begeleid), maar hij ziet er nu als een berg tegenop. Dan toch maar in het weekend ook wat doen op het moment dat er energie is. Maar wel met frisse tegenzin.

Vandaag merkten we wat voor impact besmet zijn met corona heeft op een zesjarige. En dan bedoel ik niet lichamelijk, maar mentaal. Dat wordt echt onderschat. De regering heeft het er wel over, de impact op kinderen en jongeren. Maar of ze het ook echt begrijpen?

“U zal dit niet leuk vinden, maar uw zoon is positief getest”. Bam, onze zesjarige heeft corona. Van dat bericht moest ik gisteravond even bijkomen. Vierentwintig uur ervoor, op dinsdag, belde een leidster van de noodopvang: ‘Tygo voelt zich niet goed.’ Een half uur later had ik een rillende, bleke Tygo in de auto. Veel spierpijn, last van zijn nek, koorts. Eten en drinken kwam er sneller uit dan het erin ging. Ik maakte me eerder zorgen om de spierpijn in zijn nek, corona als oorzaak kwam niet in me op.