Het aftellen is voorbij, 2022 is begonnen! Thuis gaat het er ontspannen aan toe nu het nog vakantie is, met uitslapen, spelletjes doen en spullen op Marktplaats zetten. Het geeft het gevoel dat er een relaxed jaar voor ons ligt. Dat klopt niet helemaal, volgende week begint het werkende leven met alle dynamiek weer. Maar dat vooruitzicht is veel beter nu we maandag niet overschakelen naar thuisonderwijs.
leven
In die kleine hoekjes, daar zitten de ongelukken. Het is een zomerse dag, het opblaaszwembad staat op het gras in onze tuin. Niet overdreven groot, niet diep. Gewoon een zwembadje waar onze jongens, drie en zeven, kunnen spetteren. Met een partytent erover, om de zon weg te houden. We houden het zwembad goed in de gaten. Dennis en ik zijn er altijd bij of we kijken vanuit de keuken toe, als we snel even wat eten of drinken pakken. Naar de wc gaan stel ik uit, tot Dennis op kan letten.
op een onrustige zomeravond
gaat de wind liggen
wacht Nederland ademloos af
in gedachten bij een man in een ziekenhuis in Amsterdam
Het is een stralende zomeravond en ons schrijverscollectief is voor het eerst sinds maanden samen. Alle andere momenten spraken we elkaar via Zoom. Sommigen heb ik nog nooit live gezien. Zo gaat dat in corona tijd.
Anne, aan de overkant van de tuintafel, krijgt regelmatig tranen in haar ogen bij het horen van onze teksten. Anne zegt tegen Jacqueline, die naast me zit, dat haar broer recent overleden is. Hij is bij een uitvaartcentrum in Schiedam verzorgd. Jacqueline wérkt bij een uitvaartcentrum. Anne en Jacqueline ontdekken dat het om dezelfde onderneming gaat, Matrice. Als Jacqueline de achternaam van de broer hoort komt er bij haar een blik van herkenning.
Ik hoor mezelf af en toe tegen mijn oudste zeggen: ‘Steek nooit het spoor over als de slagbomen dicht zijn. Ik ken een meisje dat hierdoor dood is gegaan.’ Ik weet dat het bot is om dat zo tegen een zesjarige te zeggen. Maar de gevolgen kunnen maar duidelijk zijn.