‘Ik snapte er helemaal niets van. Er wordt alleen Engels gesproken tijdens de les.’ Paniek in zijn stem. Tygo had vandaag voor het eerst Engels op het gymnasium. De leerlingen mochten geen vragen stellen in het Nederlands. Hij had geen idee hoe hij duidelijk moest maken dat hij het niet begreep. Dus hij zei niets. En keek hoe zijn klasgenoten reageerden. Die verstonden de docent wel. Of deden alsof. Knap dat hij niet boos werd. Of wegliep. Of allebei.
Het aftellen is voorbij, 2022 is begonnen! Thuis gaat het er ontspannen aan toe nu het nog vakantie is, met uitslapen, spelletjes doen en spullen op Marktplaats zetten. Het geeft het gevoel dat er een relaxed jaar voor ons ligt. Dat klopt niet helemaal, volgende week begint het werkende leven met alle dynamiek weer. Maar dat vooruitzicht is veel beter nu we maandag niet overschakelen naar thuisonderwijs.
In die kleine hoekjes, daar zitten de ongelukken. Het is een zomerse dag, het opblaaszwembad staat op het gras in onze tuin. Niet overdreven groot, niet diep. Gewoon een zwembadje waar onze jongens, drie en zeven, kunnen spetteren. Met een partytent erover, om de zon weg te houden. We houden het zwembad goed in de gaten. Dennis en ik zijn er altijd bij of we kijken vanuit de keuken toe, als we snel even wat eten of drinken pakken. Naar de wc gaan stel ik uit, tot Dennis op kan letten.
op een onrustige zomeravond
gaat de wind liggen
wacht Nederland ademloos af
in gedachten bij een man in een ziekenhuis in Amsterdam
Het is een stralende zomeravond en ons schrijverscollectief is voor het eerst sinds maanden samen. Alle andere momenten spraken we elkaar via Zoom. Sommigen heb ik nog nooit live gezien. Zo gaat dat in corona tijd.
Anne, aan de overkant van de tuintafel, krijgt regelmatig tranen in haar ogen bij het horen van onze teksten. Anne zegt tegen Jacqueline, die naast me zit, dat haar broer recent overleden is. Hij is bij een uitvaartcentrum in Schiedam verzorgd. Jacqueline wérkt bij een uitvaartcentrum. Anne en Jacqueline ontdekken dat het om dezelfde onderneming gaat, Matrice. Als Jacqueline de achternaam van de broer hoort komt er bij haar een blik van herkenning.
Die donderdag werd mijn kleine mannetje in een groot bed naar een operatiekamer gebracht. Een aantal weken ervoor had Jens een ongelukkige val gemaakt, waarbij zijn ene voortand terug de kaak in geschoten was en de andere voortand los zat. Weken van pijn, slecht eten, slecht slapen en weinig energie gingen vooraf aan het verlossende besluit om de voortanden onder narcose te verwijderen.
Mijn oud-studiegenootje Marieke zag mijn post hierover op Facebook en bood aan om voor Jens een cadeautje aan te vragen bij Troostdekentje.
Ik heb zojuist mijn keukenlade opengetrokken en bijna al mijn koekenpannen afgekeurd. En dat op een gewone maandagavond. Eerder op de avond had ik geen idee dat dit zou gaan gebeuren.
Het jaarthema van Nieuwe Veste is ‘kleur’. Met ‘kleur’ in gedachten schreef ik dit gedicht vorig weekend na een wandeling op de prachtige Hellendoornse Berg in Overijssel.
Met deze woorden vertrok Tygo vandaag naar een logeerpartij bij opa en oma. We zien hem wel weer verschijnen. Normaal is dit na 1 of 2 nachtjes al. Maar naar huis gaan betekent deze keer weer in quarantaine zijn. Ik denk dat hij nog wel een tijdje wegblijft.
Tygo mocht vandaag de wijde wereld weer in, wij niet.