Mijn zoon Tygo is 9 en een fijne leerling. Hij is vrolijk, gezellig en komt goed mee. Hij is snel afgeleid in de klas, waardoor hij bijvoorbeeld zijn rekenwerk niet af krijgt. Heeft een bloedhekel aan kinderen die de spelregels buigen tijdens het sporten. Maar verder prima. Op school dan. Volgens de docenten. Thuis zagen we een andere Tygo.
‘Dat krijgen we er wel uit’
Tygo was snel met praten en met lopen. En heel creatief. De beruchte dreumeswoedebuien had hij niet. Hij vertelde gewoon wat hij wilde. Die woedebuien kwamen toen Tygo naar de basisschool ging. Hij sliep ’s avonds steeds later in. Stilzitten kon hij niet. ‘Dat komt wel goed’, zei de kleuterjuf: ‘Dat krijgen we er wel uit. Waarom Dennis en ik elkaar bedenkelijk aankeken.
‘Wat is er met me aan de hand, mama?‘
Als hij na school het schoolplein opkwam en ons zag, veranderde de blik in zijn ogen. We zagen het gebeuren. Vaak fietste hij schreeuwend en gillend voor ons uit naar huis. Er kwam zoveel frustratie uit. We snapten niet wat er gebeurde, hijzelf al helemaal niet. ‘Wat is er met mij aan de hand, mama? Waarom doe ik zo?’ Wij hadden geen antwoorden en probeerden hem zo goed mogelijk te begeleiden. En natuurlijk twijfelden we aan onszelf. Wat deden we verkeerd?
In de klas ging het goed
We spraken er meerdere keren met de docenten over, we vertelden over zijn buien. En over hoe laat hij in slaap viel. Zijn gedrag thuis bleek anders dan in de klas. We vroegen of de intern begeleider mee kon kijken. Maar in de klas ging het goed genoeg, dus de docenten zagen geen reden. ‘Een kind kan wel prikkelgevoelig zijn, maar moet zich ook leren aanpassen aan de maatschappij’, was het antwoord. We kwamen niet echt in gesprek.
Puzzelstukjes
Tot langzaam puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Door gesprekken met andere ouders. Door boeken die ze me aanraadden. Ik las alles. Tygo volgde een traject bij een kindercoach. Zij gaf me het zetje om weer het gesprek met de docent aan te gaan. Weet je wat het is? Als je verschillende keren weggezet bent als ‘die ouder die denkt dat haar kind specialer is dan de rest’, durf je niet meer.
Nieuwe kansen
Een nieuw schooljaar bleek nieuwe kansen te geven. Het gesprek met de juf van groep 5 pakte beter uit. Ze probeerde met Tygo dingen uit in de klas. Gaf hem moeilijkere lesstof en dikte stof in. Hij werd vrolijker, zijn frustraties minder. Ze ging zien wat wij zagen. Een kind dat veel meer in zijn mars heeft, maar zich aanpast aan de groep. Tygo mocht naar de plusklas, waar hij heel erg op zijn plek bleek. En we besloten uiteindelijk een diagnostisch onderzoek aan te vragen. Want we troffen het met deze juf, maar wat als de volgende hem weer niet zou begrijpen? En thuis ging het beter, maar nog niet goed.
Deuren
Tygo blijkt hoogbegaafd te zijn. Dit weten we nu 6 maanden. Het geeft rust en duidelijkheid voor hem en voor de mensen om hem heen. Maar ik dacht dat een duidelijke uitslag deuren zou openen. Dat het daardoor gemakkelijker zou worden. Dat valt tot nu toe tegen. Want er is een gebrek aan kennis bij de professionals om Tygo heen. De wachtlijsten voor ondersteuning bij hoogbegaafdheid zijn enorm. Het leeraanbod op school sluit niet aan. En mijn geduld wordt keer op keer op de proef gesteld.
In mijn blogs over hoogbegaafdheid neem ik je mee in mijn ervaringen. Ik wil het graag met je delen.